Alweer niet!

Door: Els Knol Licht
Klik hier voor de foto's

In de week voorafgaande aan 'onze herkansing' van een werkdag op Rottumerplaat is het prachtige mooi lenteweer. Ik verheug me, de anderen waarschijnlijk evenzo, zeer op de werkdag, die vorig jaar maart zo verrassend verliep: een hele dag varen en geen voet op Rottumerplaat. De weersverwachting voor deze werkdag is bijkans nog slechter als een jaar geleden, doch er is geen telefoontje gekomen dat de tocht wordt afgeblazen. De wekker staat dus op vroeg uit de veren, de nacht is onrustig.

Met dezelfde groep vrijwilligers van de vergeefse tocht vorig jaar: Harma Kuipers, Maaike van Leusen, Garmt Cleveringa, Wim Dijksterhuis, Jan Overduin en schrijver van dit stuk Els Knol-Licht zijn we maandag 23 maart om half zeven in de Eemshaven aan boord van de Rijks Waterstaat boot Asterius. Egbert Bakker en zijn maat Janny schepen ook in met proviand voor de hele week. Zij zullen de bebouwing gebruiksklaar maken voor het vogelwachtersseizoen dat 1 april ingaat. Als bemanning van de Asterias treffen we Max van de Broek, Herman Brachwitz en schipper Jurrie Noot.

De schipper laat ons niet lang in het ongewisse. Amper binnen komt hij met het nare nieuws: de boot vaart niet naar Rottumerplaat, het zou onverantwoord zijn een poging te doen om ons met de kleine boot over te zetten op Plaat, laat staan dat ze ons er weer af kunnen halen. Met W-NW 6-7 Bft en stoten van 8, regen, kans op hagel is er geen weldenkend mens die dit zou willen. Dat snappen wij maar al te goed na de vergeefse poging van vorig jaar: de branding van toen zou nu nog erger zijn. Het is dus even slikken voor ieder, dat doen we dan maar met wat extra koffie. De mogelijkheden worden besproken. Het schip moet vanavond in Delfzijl zijn, en kan nu dus eerder daarheen. We mogen meevaren, vervoer terug wordt geregeld. Egbert en Janny gaan van boord en wij varen mee. Geeft toch een iets beter gevoel dan gelijk naar huis gaan. Bovendien zien we dat het weer inderdaad zo slecht is en blijft dat we geen enkele twijfel hebben over de juiste verantwoorde beslissing van de schipper. Uiteindelijk staan we om een uur of een weer in de Eemshaven en gaat ieder weer op huis aan. Uitziend naar een volgende gelegenheid. Drie keer is scheepsrecht, al geldt dat voor Maaike niet, dit was haar derde onwerkbare werkdag al. Er blijft hoop dat we toch weer eens ons aandeeltje kunnen leveren om het eiland een beetje te zuiveren van rotzooi wat ‘nietophetwadpast’.