It ferlerne paradys

Van onze Friese donateur de heer Sicko F. Doting uit Workum ontvingen we de volgende bijdrage in het Fries en in het Nederlands. Hieronder zijn verhaal.

Doe't ik, lang lyn op 'e legere skoalle siet moast ik de nammen fan de Waadeilannen śt 'e holle leare, it eilān Rottum (sa hjitte it doe) yntrigearje my it meast. 'Hier woont de strandvoogd met zijn gezin,' fertel de master. It makke de romantikus yn my wekker: heit, mem en de bern hiene de beskikking oer in heul eilān, it rōp safolle romantyske fielings yn my wekker dat ik doe al besleat: 'Dźr wol ik hinne'. Mar doe't ik āld genōch wie om derhinne te gean wie it eilān 'verboden toegang' wurden en de strānfoochd wie der ek al wei….' De poarte fan t paradys wie tichtslein, it wie no it 'ferlerne paradys' wurden. Letter kocht ik in see weardich syljacht en op myn reizen nei Helgolān en Denemarken sylde ik it ferbeane Rottum foarby, ik seach De Kaap blinken yn it ūndergeande sinneljocht. Mar de dreau nei Rottum (no: Each en Plaet) bleau. De dream om noch ienkear in foet yn it ferlerne paradys te setten bleau en koe realiteit wurde doe't it echtpear Toxopeus it eilān besette. Daliks joech ik my op yn de striid foar it behāld fan de beide eilannen. Ik joech my op as lid fan de freoneklub en yn maart 1993 sette ik myn fuotten op Rottumereach as frijwilleger, dźrnei ha'k der noch faker west. Tsien jier letter, maart 2003, de ūndereinen yn grutte lyslearzen makke ik in sźfte lanning op Rottumerplaat.

Op dit majestueuze paradys haw ik my ta de teannen ūt fermakke, alle dagen skynde de sinne yn in ynblauwe, azuerkleurige loft en de waarme sinne beskynde śs en de fūgels songen har sangen. Wy arbeiden mei nocht en wille om it eilān skjin te meitsjen en it is slagge. Oer it wurk: Fan moarns betiid oant jūns let hawwe wy de oanspielde rommel opromme en it moat sein wurde: Doe't wy der kamen like it Jiskepoetser wol mar doe't wy fuortgongen wie it eilān krekt 'Sniewytse'wurden, as in echte Prinsesse lei se te pronkjen yn de Waadsee. Doe't de lźste sinnestrielen yn de see spegelen op de lźste jūn, tocht ik: 'T is gjin farwol, mar in oant sjen, Gjin hoe, wannear as wer'.

 

Het verloren paradijs

Toen ik, lang geleden op de lagere school zat moest ik de namen van de Waddeneilanden uit het hoofd leren, het eiland Rottum (zo heette het toen) interesseerde mij het meest. "Hier woont de strandvoogd met zijn gezin", vertelde de meester. Dit maakte de romanticus in mij wakker: vader, moeder en de kinderen hadden de beschikking over een heel eiland, het riep zoveel romantische gevoelens in mij wakker dat ik toen al besloot: "Daar wil ik heen". Maar toen ik oud genoeg was om er heen te gaan was het eiland "verboden toegang" geworden en de strandvoogd was ook al vertrokken……. De poort van het paradijs was dicht geslagen en het was nu het "verloren paradijs" geworden. Later kocht ik een zeewaardig jacht en op mijn reizen naar Helgoland en Denemarken zeilde ik het verboden Rottum voorbij. Ik zag de Kaap blinken in het ondergaande zonnelicht en mijn hart huilde……. Maar het verlangen naar Rottum (nu Oog en Plaat) bleef. De droom om nog éénmaal in het verloren paradijs te komen bleef en kon realiteit worden toen het echtpaar Toxopeus het eiland bezette. Direct gaf ik mij op in de strijd voor het behoud van de beide eilanden. Ook gaf ik mij op als lid van de Vriendenclub en in maart 1993 zette ik mijn eerste voeten op Rottumeroog als vrijwilliger. Daarna ben ik er vaak geweest. Tien jaren later in maart 2003, de onderdanen in grote lieslaarzen, maakte ik een zachte landing op Rottumerplaat. In dit majestueuze paradijs genoot ik met volle teugen. Alle dagen scheen de zon in een in blauwe azuurkleurige lucht en de warme zon bescheen ons en de vogels zongen hun liedjes. Wij werkten met plezier om het eiland schoon en netjes te krijgen. Dat is geslaagd. Over het werk: vanaf de vroege morgen tot de late avond hebben we de aangespoelde rommel opgeruimd en ik durf te zeggen dat toen wij op het eiland kwamen leek het precies op Assepoester, maar toen we weggingen was het eiland schoner als Sneeuwwitje geworden. Als een echte prinses lag ze te pronken in de Waddenzee. Toen de allerlaatste zonnestralen in de zee spiegelden, op de laatste avond, dacht ik: "Het is geen vaarwel, maar een tot ziens, geen hoe, wanneer of waar".

Workum, Sicko F.Doting

 

De Kaap
Voorjaar 2003