Helmgras en schelpen

Op zoek naar rust op Rottum

Dick Spijker, kwaliteitsmanager bij Organisatie & Kwaliteitsbeheer, was al jaren verwoed schelpenzoeker op de Wadden, toen hij in 1993 voor het eerst voet aan wal zette op de eilandjes van Rottum. Sindsdien brengt hij daar bijna jaarlijks voor een week een bezoek, samen met een aantal andere vrijwilligers van de Stichting Vrienden van Rottumeroog en Rottumerplaat.

Dick: "Ik was al tijden geboeid door Rottum, juist omdat het een beschermd natuurgebied is dat afgesloten is voor het publiek. Maar ik wist niet hoe ik er terecht moest komen." Zijn oog viel op een advertentie van de Vrienden in de krant en al snel meldde hij zich aan als vrijwilliger. "De stichting werd opgericht in de tijd dat er geen geld meer was om Rottum te beheren. Maar als je niets doet veranderen dit soort eilanden binnen twintig jaar in een zandplaat. Enerzijds hoort dat nu eenmaal bij de dynamiek van de Wadden, anderzijds verdwijnt dan een waardevolle biotoop voor de miljoenen vogels die Rottum jaarlijks tijdens de trek aandoen of er broeden Daarom vindt het beheer nu al een tijd lang in afgeslankte vorm plaats." Een paar keer per jaar in het voor- en naseizoen varen negen man, waarvan vier medewerkers van Rijkswaterstaat, vier vrijwilligers en een kok, met voedsel en drinken voor een week naar Rottum. Daar planten zij helmgras, ruimen zwerfvuil op of zetten rijshout neer om het zand bij elkaar te houden.. "Het werk is fysiek heel zwaar, het zijn lange dagen. Maar je bent de hele dag buiten, je geniet van de natuur en het heeft ook wel iets om een week lang verstoken te zijn van de dagelijkse beslommeringen. Je moet het ook echt met elkaar redden, want de boot vaart weer weg en wadlopen naar het vasteland is geen optie." De schoonheid van Rottumeroog, Rottumerplaat en de Zuiderduintjes blijft boeien. Dit najaar vertrekt Dick weer voor rust en ruimte op Rottum.

Bron:
@work
Personeelsblad van ASZ Automatisering Sociale Zekerheid bv
September 1999
Rubriek: vrijwilligerswerk