Van den Berg stond het liefst in overall en laarzen tussen zijn mensen

Door: Wim Jassies

We hebben heel wat keren op het hoge duin gestaan. Of op het strand. We hebben heel wat keren uitgekeken over zee, of over de in volle bloei staande kwelder. Waren steeds weer onder de indruk van het oorverdovende geluid van al die vogels in de broedtijd. En van de overweldigende stilte in het najaar als het even windstil was. Want anders was er die noordwesterstorm met zijn brullende branding. Rottumeroog. Simon van den Berg.

Rottumeroog en Rottumerplaat, de twee Groninger waddeneilandjes. Klein maar fijn. Ooit hebben ze, in het belang van een klooster, economisch iets betekend, maar de laatste eeuwen ging het om natuurparadijsjes. De stoere kerels van Rijkswaterstaat was er alles aan gelegen om die twee eilandjes voor de eeuwigheid te behouden. Maar ook de eeuwigheid is in politieke zin betrekkelijk. Want eind jaren tachtig besloot ‘Den Haag’ dat het wat Oog en Plaat betrof gedaan moest zijn met dat intensieve onderhoud. Dynamisch natuurbeheer heette het nieuwe beleid.

Een golf van verontwaardiging en emotie trok door Nederland. Oog werd bezet door de zoon van de laatste voogd van dit eilandje. De kranten stonden bol van voors en tegens. Maar het nieuwe beleid won het van de tegens, die zich verzamelden in de Stichting Vrienden van Rottumeroog en Rottumerplaat. De natuur gaat er nu al ruim tien jaar zijn gang. Plaat wordt groter, Oog kalft af, vlakt af – de tuin van Toxopeus is allang weggespoeld, de voogdenwoning is afgevoerd, evenals het eenvoudige onderkomen van de vogelwachters, de kaap is verplaatst.

Simon van den Berg heeft dat allemaal 25 jaar lang meegemaakt. Kantonnier van Rijkswaterstaat op Rottumeroog. Hij was het niet eens met de politieke beslissing om beide eilandjes aan de elementen over te laten, maar hij was loyaal. Een beer van een vent, correct in het pak als hij de pers te woord moest staan, maar eigenlijk liever in overall en laarzen, tussen zijn eigen mensen. Die zich er in een stil moment niet voor geneerde dat de tranen hem over de wangen biggelden als we stonden te kijken naar de restanten van de tuin van Toxopeus of naar de sloop van de voogdenwoning. Ik klopte hem dan wel eens op de schouder …

Op 1 september 2000 is Simon van den Berg met pensioen gegaan. Donderdag is hij overleden. Na een korte, maar ernstige ziekte, zoals dat heet. Of na een korte, slopende ziekte. Familie, vrienden, oud-collega’s hebben er met ontsteltenis kennis van genomen. Zo’n kerel die re ineens niet meer is. Tja, sommige dingen snap je niet …

Bron:
Nieuwsblad van het Noorden
22 mei 2001